Aşk Vakti

Su dökümü : çağlayanın köpük kelebeklerinde
saatler sonsuz hızlı yetişilmemiş yaşamaya
bir biley taşında ömür bıçağı yokluğa ufalırken
sustum suskunluğum karanlıkla delice konuşurken
kim dedi ki bana da inandım umutları peşine takmış avare rüzgara
sen ki yanılt hep beni kendime inandırmaya
yosun kokuları yeşil kaygan taşlar ve saman saçlı yazlarda
beklenecek bir şeyler bulup buluşturan çılgın serseriler
arkadaş edindi beni avuntuya sahte kapılar açtık birlikte
tutunmasızlığımızın olanca bilgisiyle
derme çatma sığınaklar kurduk
Robinson’un ıssız adalarında
sorma ... yanıtları yok yaşamamızın ...
seyreltilmiş dostluklar , buza kesmiş aşklar arasında
insana ulaşacağı varsayılan labirentlerde oyalanmalarımız
aldanışımız ve karanlığımız ölüme koşullanmış
karanlık düşüncelerle beslenmiş korkunç açlığımız
doymazdı oysa ışıksızlıkta
bilirdik oysa altın saçlı günler yaşamıştık çocukluğumuzda
nankördük ihanet edendik en sevilene
yaşama ve aşka
bıraktık su götürdü bizi bildiği yere
vazgeçtik vazgeçilmez olandan ,
güçlüyüz özgürüz sandık
yalnızlığımızdan
bir hasret büyüdü içimizde bize görünmeden
bir sevda ki hep inkara mahkum
bir sevinç ki hep örtülenmiş
en şahane yangının külleriyle
bir susmak geldi ki gitmek bilmeyen
bir yürek kasırgası içimizde olan biteni dağıtırken
kar şarkılarıyla büyüledik en olası istemimizi
seviyorduk oysa
sevebileceğimizi
yangın çıkartamaya meyilli çılgın çocukluğumuzun
öfkesi külle örtülemeseydi
neşemizi
görebiliyorduk oysa yürekten yüreğe giden
narin ipekten çizgiyi

gönül dağı duman duman olmuştu oysa
bir tenhada garip bülbül ötmüştü aşk vaktini muştulayan
bir seven bir sevileni durmaksızın beklemişti
hoyratlar duymuştu ne var ki
vuslat ertelenmişti sonsuza ..

31 Aralık 1996 Ayşen Gacan Gülbağ

KOŞU

" Aslında kalemimle düşünüyorum ben , çünkü kafam , elimin ne yazacağını çoğunlukla bilmiyor."

                                                                                                                                             L. Wittgenstein

Bir tutam sevinç , bir damla çiçek özü peşinde

her aralık kapıdan içeriye uzanan kaçamak bakışlarımızla

aradığımız

düş kaçığı aşklarımızın eskitilmiş ruhunun ninnisi

dilimizde taşıdığımız takıntılı melodimizdir artık.

Aynı şarkıyı dönüp durur iç plağımız.

Bir ad ,  yada bir yüz

fikrimin sabit gülü , yapayalnız bırakılmış

en uzağına kaçmışken sevmelerin

en çok isterken sevilmeyi

- inanamaz ki bundan sonra  sevildiğine de-

yalın bir yavanlık ömrü yaşanır

her yaz ve kış mevsiminde

dene yine dene

halkayı büyüttüğünü sanarak döndüğün çember

küçülüyor oysa zehirli bir kara deliğe

bilmem artık

kalbimi ne kıpırdatabilir

bilemem artık kedilerden başka sevdiğim olur mu

baharda çiçeklenmiş ağaçlara sevgiyle sarılabilir miyim eskisi gibi

kuraklığa mahkum ettim kendimi

bir dağ keşişi

vahşi kedi , yalnızca kendini tırmalayan

yalnızca kendine açan katır tırnağı çiçeği ,

solgun düşünce , umutsuz kuru kız

inadı inat , kanatları yok ama

                                  

kızıyorum kendime metalikleşen derime

ve bir mumyayı andıran yüzüme baktığımda

sahip çıkmadım diye neşeye

ve savurmadım diye yüreğimdeki dağ esintisini herkese

deniyorum yine

başa çıkmak için kendimle ve tekrar tekrar yenmek için onu

deniyorum yine kelebek olmayı

ve uçmayı yeryüzünde

yine de savunuyorum kendimi

tüm kuşatmalarda , yalnızlığın umutsuzlukla ittifak yaptığı savaşlarda

biliyorum çünkü dünya

sandığım ve sırtımda taşıdığım kadar ağır değildir

ve nefes almak da zor değildir rüzgarın göğsü gibi

salyangoz izi de olsa bıraktığım arkamda

biricik ve övgüye değerdir varlığımın atıkları

ve sevebilirim ansızın yeniden bir kış veya bir bahar akşamı

ve çemberi unutur havalanırım martıların yanına

değilsem de özgür, özgür olabilirim aynı zamanda

yakala beni aşk

sakın kaçırma , az sonra ipini koparacak çünkü uçurtma

yakalan bana aşk

sakın korkma.
Kanatlarım var benim çünkü , inadımdan vazgeçtim.


Ayşen Gacan Gülbağ 
( 06 Şubat 1999 Cumartesi )